Boutertje

En Boutertje snakte naar zijn pijp
weer gevuld met heerlijk illegale wiet
hij luisterde met een half oor
naar wat ze noemden
"muziek van vrienden"
niet eens zijn eigen muziek
dat hadden ze hem al afgepakt

evenals zijn blauwe gitaartje
wat zo mooi stond in contrast met
zijn gelige ietwat verschoten jasje
je weet wel, met van die
houtje touwtje knopen
dat noemden zich nou vrienden
en hij trok weer eens flink

aan zijn pijp, of was het pijpje
voor hem een heel ding
zijn spierballetjes konden
het nog maar net dragen

arme Boutertje, met zijn puntig mutsje
nog zo zorgvuldig en vol liefde gemaakt
door mamaatje Bouter
en omdat *snik* mamaatje Bouter
naar het Bouterhemeltje was *snik*
had hij een plekje gemaakt
hier op de Bouteraarde
speciaal voor haar
om haar te gedenken
op zijn plekje
daar waar hij zijn pijpje rookte
en meer van zijn eigen
soms viezige dingetjes deed

En daar ging Boutertje weer

met jaskraagje richting wind

puntmuts waaide vrolijk mee

belletje was al jaren kwijt

-gepikt door zijn beste maten-

althans dat was hem zo verteld

als troost mocht hij meedoen

met hun grote mensen spel

Maar eerst moest hij op pad

en hij vervolgde vol moed zijn weg

Het bos rook echt herfstig

hij telde er zijn stappen

twee, vier, zes, acht tien

oneven lag hem niet zo

Waar ging hij heen?

hij volgde de natuur

die luisterde vast wel

naar zijn eenzame gedachtes

Ook Boutertje was weleens wild

deed dan haast onmenselijke spelletjes

’t was maar goed dat Boutermama
niet van alle handelingen wist

zijn jasje uit was een zeldzaamheid

Wat vooraf ging...

Enkel op Boutertje z’n verjaardag

kwamen zijn ‘vrienden’ bij hem langs

(feestjes zijn immers altijd leuk

hem terugvragen kwam niet bij ze op)

Ze brachten hem wat speelplezier

wat hij pas open mocht maken
als zij weer waren vertrokken

richting de zwarte hoge bergen

hij moest maar 'even bellen'

als het niet zou passen

De tip het open te maken

in volstrekte eenzaamheid

vergaten ze hem voor het gemak

even te vertellen

Dat zijn koelkast verder tot de bodem leeg was

en zijn verrekijker plots verdwenen

zijn reserve brilletje twee helften had

en zijn wctje ook nadien brilloos bleek

kon hem op dat moment niet zo boeien
hij was jarig, dat was wat nu telde….

De gasten smeerden hem meteen

bij het horen van klokslag middernacht

binnen no-time waren ze wegzelfs

jasjes en muiltjes hadden ze mee

Tussen de rommel zakte hij neer

moe met rode wangen van de drank

zijn oog viel op het rode pakket

’van je belvrienden’ stond er op

Aarzelend begonnen zijn 8 vingertjes

te trekken aan het liefdespapier

steeds ongeduldiger werden ze

bij het bijna zien van “wat is dat?”

Vol verbazing keek Boutertje naar

het vervuilde meisjespop met ventiel

plots voelde hij zich ‘wat vreemd’
en trokken beelden zijn blik voorbij....

Boutertje zijn gedachtes

namen hem mee

zo’n zeven jaar geleden

twee sprankelende(ondeugende)

Boutermeisjesogen keken hem aan

zijn hart en ‘pinkeltje’ maakten

een spontaan sprongetje

Haar zwarte golvende haren,

de vijf kuiltjes als ze lachte

drie fiere borstjes die deinsden

als ze huppelde, maakte dat

hij vol van liefde en als een blok

voor haar Boutervoetjes viel

Zij schoof niet onder stoeltjes en bankjes

dat zij zijn acht vingertjes meer dan geweldig vond

ze hunkerde al naar meer bij enkel de gedachte

zijn vierkante gelaat zo ook zijn ogen als hij

naar haar keek (en zijn gespleten persoonlijkheid

wat hemzelf nog niet echt was opgevallen was)

was "het verliefd worden op zich" aldus haar

de moeite voor deze keer best wel waard

En ze leefden nog lang en gelukkig zou je denken

maar ja ‘zijn vrienden’, jaloers als ze waren,

namen haar in een duistere nacht mee,

maakten haar tot een echt Boutervrouwtje,

ieder op z’n beurt, allen genoten, en in ruil voor dat

kreeg Boutertje een meisjespop met ventiel,

als pleister op de zere wonden

Hij keek naar zijn uitgepakte cadeau
en trok zijn jasje tot over zijn oren

echt veel veranderd was ze toch niet?

ventiel zag er ook nog best sluitbaar uit

hoeveel Bouterjaren had hij haar

eigenlijk niet meer gezien?

en hoe kwam ze zo vies?


Hij ging op zoek naar wat frisse lucht…

De herfst deed zijn wangen blozen

hij blies de fris opgesnoven lucht

zo bij het meisje naar binnen

het duurde eventjes voordat ze hem

antwoordde maar dan hadje ook wat,

hij verslikte zich bijna

toen hij haar leven voelde,

soepel beweegde ze op zijn ritme

Hij blies haar verder de hemel in

ronde vormen vormden zich mooi naar zijn lucht

Toen de grote klus geklaard was en hij

een verdiend jointje bolde, kijk hij schuin

doch zeer gelukkig naar haar, deed zelfs

drie stappen achteruit om haar beter te bekijken,

beetje afstand was wel gepast

wat toch een heerlijkheid dacht hij

zijn handjes kriebelden hebberig

Hoe jammer was het niet dat hij niet kon naaien,

dan had hij zeker een jasje vol liefde voor haar gemaakt,

ze lag er toch wel erg naakt bij zo,

zijn eigen jasje afstaan was het enige

wat hem nu tever ging,

visioenen vlogen voorbij,

hij begon te langzaam

maar gestaag te kwijlen

Terwijl hij haar zo gretig bekeek,

fronste zijn voorhoofd spontaan,

waren haar ogen altijd al groen?

En alles leek er niet zo strak

uit te zien als vroeger, in haar beste jaren.

Hij krapte ongegeneerd aan zijn ‘pinkeltje’

en legde hem weer in de plooi.

Wat echter niet veranderd was

was haar manier waarop ze hem aanstaarde,

met open mond, met dezelfde blik

en uitdagende houding, enkel haar reuk

kon hij niet 1,2,3 thuisbrengen.

Toch werd zijn drang groter

haar eens nader te besnuffelen,

al was het om zijn eenzaamheid

weer eens te doorbreken

Zou hij? Nee, later dacht hij, later,

woorden van Boutermama galmde door zijn oortjes:

“Bewaar wat voor de grote honger mijn jongen,

voor als de koek echt bijna op is,

bewaar wat voor de grote…”

en haar stem ebde weg.

Koekie erbij Boutertje?

Boutertje keek verstijft op….

Hij draaide zich met een ruk om

en herkende twee ogen uit duizenden

"Uit welke lucht kom jij vallen” dacht hij nog

En alsof ze hem hoorde legde ze langzaam

haar vinger op zijn lippen en begroette hem

met een typische vrouwelijke omhelzing
ze drukte haar nog altijd handvolle en fiere
borstjes net iets te stevig tegen hem aan

zijn lichaam gloeide, hij groeide bijna uit zijn jasje

De vunzige tot menigmaal

platter dan platte sex-pop met meurende kieren

waaide met een frisse windvlaag

de lucht in, zij was hem al vergeten en hij?
hij knipte haar spontaan uit zijn geheugen

ofschoon ze helemaal kaal was

”Hoe is het” probeerde hij, zij kwam naast hem zitten

en begon te praten. Ze begon over haar zelf.

Over hoe zij tevergeefs zoekende en wanneer gevonden

worstelde met wat grote mensen Liefde noemden,

nooit duurde dat ultieme geluk de afgelopen zeven jaar

langer dan drie dagen en een klein kwartiertje

Boutertje lag inmiddels aan haar Boutervoetjes

en herkende elke beweging van haar lippen
elke neerslag van haar ogen

Toen het woord vrienden viel werd het plots stil....


Vroeger, toen zijn vrienden nog vrienden waren
zag het hele tafereeltje er best vredig uit
een lach, een biertje, een peuk, een vrouw,
nog drie en een halve vrouw, een gezamelijk rookritueel,
en dan daarna samen gezellig boomstammetjes tellen
en als er tijd over was (vaak in de herfst) mooi rangschikken op kleur

Mijmerend keek Boutertje voor zich uit,

en luisterdeverder naar het verhaal van zijn liefde

Het leek allemaal te veranderen sinds het plots heengaan

van zijn Boutermamaatje naar het hemeltje
Zijn hartverscheurend verdriet uitte zich
in menselijke tranen

Wie moest nou zijn jasje naaien,
wie kookte er zijn Bouterpap met precies groot genoeg kaneelstokje,
en wie vervulde nou de onvoorwaardelijke liefde voor hem?


Zijn vrienden vonden dat onstoer gedrag echt niet cool

en ook verdrietjes in de liefde

(als het boomstammetjes tellen sleur begon te vertonen)

en zijn onmogelijke zoektocht naar zijn vader

vonden ze maar onzin, daar moest hij zich maar

met een grote Bouterstap overheen zetten,

het leven ging verder, het was al zo kort

Maar Boutertje luisterde niet en volgde zijn hart,
gaf toe aan zijn verdriet,

ging door diepe Bouterdalletjes,

verloor soms bijna zijn geduld

maar zette dapper door,

nam de tijd die ervoor stond.

Hij accepteerde zelfs de soms ziekelijke

jaloerse streken van zijn vrienden,

schonk er geen aandacht aan,

liet ze in hun sopje gaarkoken,

ze konden hem letterlijk gestolen worden,

Hij had volop vertrouwen

(ook dankzij zijn mamaatje)
Boutertje was Boutertje, punt uit.


En daar liep hij in het bos,

keerde blij terug naar huis

waar hij zijn pijpje verder zou roken

op zijn favo-plektje, zijn dagelijkse groet

aan zijn moeder zou schenken,

en waar zijn grote Bouterliefde

smachtend en wiebelend hem opwachtte,

althans daar ging hij wel vanuit…

*zij*